Gedicht von Gustel Konze zur Waldhauseinweihung 1950
Grieß Godd zusamme, jung un ald, Die ihr eisch eugefunne, Von Omborsch un vom Odewald Un ah von Wörth do drunne. Von Eisebach, von Elsefeld, Vom Glanzschtoffdorf do driwwe, Aus alle Zone in de Welt Seun heit die Gäst do hiwwe Um mitzufeiern unsern Daach Unds Waldhaus euzuweihe, Nach all der viele Mieh und Plaach Sisch heit mit uns zu freie.
E ganz nei Haus, mir schtehn devor, Werd feierlich heit eugeweiht, Dann is de Hausherr fuffzisch Johr Is des vielleicht kah Seldenheit? Sou hewwe mir e Doppelfäst Im heil’sche Johr zu feiern, Drum freit eich mit uns all ihr Gäst Aus Hesse un aus Bayern.
Guckt eich des neie Waldhaus oh Vom Keller bis zum Zischel, Mit zwaa Verandas vornedro Un breide Fensterflischel. Des is e wohres Meisterstick, Fer Grouß und Klaah en Seesche. Werft uff des Alde mol en Blick, Des is en Zwersch degesche.
Doch, daß mer kahner niwwerlurt, Undankbar un vermesse, Drumm welle mir die Erschtgeburt Heit ah ni ganz vergesse. Wann ah der grouße Bruder do Den klahne mußt verdränge, Dut doch mansch Herz erinnerungsfroh Noch an dem Alde hänge.
Was hot des ah scho mitgemacht, In gut un schlechte Zeite, Vorm Schtorm un Rääsche, Daach und Nacht Bedroht von alle Seite. Es widerschtand em dickste Schnee, Un ah de greißte Hitze. Es hielt de Kobb schtets in die Heh Bam Dunnern un bam Blitze.
Was hewwe mer doch scho do draus Fer Festschen abgehalde Mit Kinn und Keschel zooche raus Die Junge un die Alde. Wie hot des Schtarkbier, eisgekiehlt Geschmeckt samt Knobelinsche. Die Schtadtkapell hot uffgeschbielt Fern Hannes un fers Finche.
Un zwischedorsch hot dann en Chor Die Waldes-Ruh gesunge. Die Weibsleit ziehn de Kuche vor, die Kinner seun geschbrunge. Am Männerdisch wädd frisch un froh En Schafkobb jetzt gedrosche – Kourzim, fer jeden wor was do, Fers Herz un fer die Gosche. Un Owends packt mer eu de Grahm In alle Kinnerscheese, Un zooch befriedischt widder hahm, Weils wärklisch schee gewese.
So wor des frieher, liewe Leit, An jedem End der Wuche, Do zooch mer raus voll Seelischkeit, Erholung hier zu suche. Un weil des Heisje wor zu klah, Die viele Leit zu fasse, Drum schtande Disch noch vornedrah Fer Gläser, Kriesch und Tasse. Dann hot mer Notbenk uffgebockt Un wems am Blatz dut fehle, Der hot sisch in die Wald gehockt Löscht dort seu dorschtisch Kehle.
Un reischt in Zukunft nit de Blatz Im neie Waldhaus drinne, Sou kann noch mancher mit seum Schatz Im alde Zuflucht finne.
Sou will isch meine Worte schließe, Weil des Programm muß weidergehn, Will noch mol schnell die Gäst begrieße Un hoff uff baldisch Wiedersehn.
Zur Hauseuweihung mescht isch saache Es letzte Wort dem Jubilar: Des Schicksal möschte zu ihm traache Blouß Glick und Seesche immerdar.
|